LUNTANO 'A TE

Antonio de Curtis, 1953
Lontano da te

Me so' 'mbarcato a bbuordo a 'nu vapore
pe me scurdà 'na brutta 'nfamità:
'na femmena birbante e senza core,
m'ha miso 'ncopp' 'o punto 'e me dannà.

E mo, ca stongo 'nterra furastiera
luntano, nun l'avesse cchiù penzà,
io chiagno tutt' 'o juorno, e quanno è 'a sera,
m'addormo stanco muorto d' 'a chiammà.

Luntano 'a te, quanta malincunia,
luntano 'a te, gnornò nun pozzo stà.
St'ammore, ojnè, comme 'na malatia
me struie, aimè, certo m'acciderà!

Tu si felice, 'o saccio, mo' vuò bbene a n'ato:
e t' 'e scurdate tutt' 'e vase date a mme?
Luntano 'a te, io moro 'e gelusia,
luntano 'a te nun pozzo cchiù campà!

Vurria turnà, ma po' me dice 'o core:
ojh giuvinotto amante nun turnà,
chella mo dorme 'mbraccio a n'ato ammore,
'o nomme tuio s'è scurdato già.

Nun t' 'a piglià, ch' 'a colpa nun è 'a soia,
quanno è destino, nun se pò cagnà!
Nun c 'è che fà si chesta è 'a croce toia,
portala cu pacienza e carità.